الزهرا

مهدی جان…
به دنبال تو می گردم نمی یابم نشانت را
بگو باید کجا جویم مدار کهکشانت را
تمام جاده را رفتم ، غباری از سواری نیست
بیابان تا بیابان جسته ام ردّ نشانت را

شاید تورا میان غزل ها ، یک لحظه دیده باشمت این بار

شاید دگر ترانه نگویم ؛ شاید سروده باشمت این بار

در شعر من ظهورتو پنهان ، در شعر من حضور تو پیدا

آوایی از صدای تو آمد ؛ شاید شنیده باشمت این بار
*
دریا تو را به سجده نشسته ، هفت آسمان رکوع تو کرده

دنیا قنوت بسته به نامت ، خورشید هم طلوع تو کرده .

آبی تر از صداقت ساحل ، قرمز تر از غروب غزل ها

سبزینه پوش کشور شعری ؛ وقتی غزل شروع تو کرده .
*
ابیات من ردیف تو دارند ، هر قافیه بهانه ای از تو

آخر چرا ندارمت آقا … در حد یک نشانه ای از تو

من گم شدم میان فضایی ، کز دوریت غبار گرفته

با چشم های بسته چو دیدم ، رویای عاشقانه ای از تو
***

اینک تو را به خانه ای خوانم ،
کز دوریت قرار ندارد ؛

کاشانه ای ز عشق و ز باروت ،
امکان انفجار ندارد …

ابری شو باز حضرت باران ؛
دل بی تو از تپش افتاد ؛
این خانه سرد و زخمی و تشنه ،
پیغامی از بهار ندارد…